Czuwaj!
   Niedawno część naszej drużyny - dh Kamil, dh. Kinga Z., dh. Ania, dh. Kinga R. i ja, dh. Kamila ;) - wybrała się na warszawską Niewidzialną Wystawę. Było to bardzo specyficzne wydarzenie, o czym przekonaliśmy się tuż po wejściu do pomieszczenia.
   Wystawa składała się z dwóch części. Pierwsza odbyła się w z pozoru zwyczajnym pokoju pełnym różnych dziwnych sprzętów. Jak dowiedzieliśmy się już po chwili od pewnego niewidomego mężczyzny, były to przedmioty codziennego użytku dla osób niewidomych i niedowidzących. Zobaczyliśmy między innymi komputer, podający użytkownikom wszelkie informacje głosem, zabawki dla dzieci i metalową tabliczkę, która zastępowała notatnik.
   Jednak to było nic w porównaniu z drugą częścią wystawy.
   Zostaliśmy podzieleni na siedmio-, ośmioosobowe grupy i weszliśmy do jakiegoś pokoju. Było tam całkiem ciemno, nie mieliśmy pojęcia, gdzie się znajdujemy i co lub kto jest w tym pomieszczeniu razem z nami. Czuliśmy się trochę zdezorientowani.
   - Cześć - usłyszeliśmy nagle męski głos. - Jak czujecie się jako niewidomi?
   Pewnie spojrzelibyśmy po sobie niepewnie, ale nie mieliśmy takiej możliwości.
   - Dziwnie - rzucił ktoś.
   - Całkowita dezorientacja.
   - Strasznie.
   - Jesteśmy właśnie na samym początku wystawy, a ja będę waszym przewodnikiem - odezwał się ponownie mężczyzna. - Chodźcie za moim głosem, a dojdziecie do drzwi.
   Tak więc ruszyliśmy w stronę, z której dochodził głos i rzeczywiście, natrafiliśmy na przejście. Przewodnik przedstawił się i oznajmił, że znajdujemy się w mieszkaniu. Szliśmy więc dalej, trzymając się kurczowo ścian i odkrywając zakamarki kolejnych pokoi. Potem zostaliśmy wyprowadzeni do następnego pomieszczenia, które miało nam uzmysłowić, jak wygląda życie niewidomego w mieście. Kolejne pokoje przedstawiały leśniczówkę, muzeum, bar i inne. Wszędzie było całkowicie ciemno, a my mogliśmy się posługiwać wszystkimi zmysłami, za wyjątkiem wzroku.
   Jak było?
   Szokująco, ale bardzo przyjemnie. Wystawa uzmysłowiła nam, jakie to niesamowite szczęście móc widzieć. Na pewno zapamiętamy ją do końca życia.